بخشی از تحلیل "دیمیتری ترنین"، کارشناس نظامی، دیپلمات و استاد دانشگاه روسیه، با عنوان:
" خطوط ژئوپلیتیک روسیه: توانایی استراتژیک روسیه در "اوراسیای بزرگ"!
"...روسیه اینک بر خلاف سابق فاقد هژمونی جهانی است. ولی از معدود کشورهایی است که سلطه و هژمونی کشورهای دیگر را نمی پذیرد...
روسیه تنها در صورتی می تواند به احترام وسیع در جهان دست پیدا کند که بتواند به طور کامل از پتانسیل انسانی خود در همه زمینه های اقتصاد ، علم و صنعت ، فرهنگ وعرصه اجتماعی استفاده کند...
روسیه می تواند در آینده یکی از عوامل حل مشکلات منطقه ای بر اساس رعایت اصول حقوق بین الملل و عدالت باشد.
باید تأکید کرد که هدف روسیه تغییر نظم جهانی ، پایین کشیدن آمریکا از موقعیت یک قدرت جهانی پیشرو ، تضعیف پایه های لیبرال دموکراسی غربی و غیره نیست...
تمرکز روسیه ، اول از همه بر خود روسیه و جایگاه و نقش آن در دنیایی است که به سرعت در حال تغییرمی باشد...
روسیه متحدان دائمی و مخالفان دائمی(به استثنای گروهها و تشکیلات تروریستی و افراطی که به طور کلی دشمن تمدن هستند) ندارد و با همه بازیگران مهم ، صرف نظر از ایدئولوژی ، سیستم سیاسی و سابقه روابط با دولت روسیه ، تماسهای خود را حفظ می کند.
روسیه ارزش هاو نگرش خود را به هیچ کس تحمیل نکرده ، در امور داخلی سایر کشورها دخالت نمی کند و به ارزشها ، آداب و رسوم ، دین و عقاید ،منافع و امنیت همه کشورها احترام می گذارد وادعاهای برتری جویانه رااز طرف هیچ دولتی نمی پذیرد...
مهمترین کشور "اوراسیای بزرگ" برای روسیه ، چین است ...
در روابط دوجانبه ،روسیه و چین هرگز علیه یکدیگر عمل نمی کنند . اما لازم نیست همیشه با هم عمل کنند. مسکو و پکن تضمین می کنند که هیچ یک از آنها از پشت به دیگری خنجر نمی زند . دو قدرت بزرگ مانند روسیه و چین ، باید همیشه فاصله ای را در روابط رعایت کنند. در غیر این صورت اختلاف بروز می کند... یک اتحاد سیاسی-نظامی بین دو کشور ، حتی در صورت امکان ، به نفع روسیه و چین نخواهد بود...
هند به سرعت در حال افزایش وزن اقتصادی ، قدرت نظامی و سیاست خارجی خود است. این کشور در کنار چین و اروپا به یکی از مراکز اصلی اوراسیای بزرگ تبدیل می شود. هدف سیاست روسیه باید تعمیق همه جانبه همکاری با هند باشد...
اتحادیه اروپا مانند ایالات متحده یا چین یک بازیگر استراتژیک نیست. اروپا از نظر ژئوپلیتیک و نظامی به ایالات متحده وابسته است و این وابستگی در آینده ادامه خواهد داشت..
برخی از کشورهای اتحادیه اروپا در طول تاریخ با روسیه دشمنی داشته و آن را تهدیدی برای استقلال خود می دانند .تغییر چنین نگرشی دشوار و در آینده نزدیک غیرممکن است...
در این شرایط ، اروپا برای فدراسیون روسیه عمدتا یک شریک اقتصادی و تکنولوژیکی است...
ترکیه ، ایران و پاکستان از جمله کشورهای بزرگ و با نفوذ منطقه ای هستند. منطقی است که روسیه روابط تجاری خود را با آنها حفظ کرده، درزمینه های گوناگون با آن ها مشارکت نزدیک داشته باشد. به دلیل اختلافات در منافع استراتژیک ،این کشورها متحدین موقت روسیه هستند: مانند آن چه در حال حاضر در سوریه اتفاق می افتد. از سوی دیگر ، مسکو باید از تنزل روابط با این کشورها به سطح رویارویی جلوگیری کند.
روسیه به درستی به ایران به عنوان یک قدرت بزرگ در خاورمیانه و یک شریک اقتصادی بالقوه مهم نگاه می کند. اما بلندپروازی های ژئوپلیتیکی ایران در منطقه را نمی پسندد. تعهد روسیه به توافق بر سر برنامه هسته ای ایران یک سیاست اصولی است. مسکو مخالف گسترش سلاح های هسته ای در منطقه خاورمیانه است. روسیه باید در حد توان خود به عادی سازی روابط ایران و همسایگان عرب و شکل گیری سیستم امنیتی پایداردر منطقه خلیج فارس کمک کند.
در صورت بروز جنگ بین ایران و دشمنانش : ایالات متحده ، اسرائیل ، عربستان سعودی ، روسیه باید بی طرف بماند و به خاتمه درگیری کمک کند"...(انتشار:2019)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر