میگن که داشتن "زیبایی" و " هوش" از عوامل مهم و موثر در کیفیت زندگی انسانه.
خدا را همیشه شکر می کنم که ایشون از این نظر کم و کسری برای من نگذاشتن.
مامانم و خالم اینا یادمه کوچیک که بودم همش می گفتن: چشمت نکنن یه دفعه، با اون قیافت. گری گوری پک!
تو مدرسه هم معلم های دبستان از هوشم تعریف می کردن و می گفتن:
نابغه! تو با این هوشت باید یک راست می رفتی دانشگاه. تو رو چرا این دیوونه ها فرستادن مدرسه آخه ؟
بخاطر همین تعریف ها بود که با اعتماد به نفس بزرگ شدم .
بنا براین خوبی های بچه هاتون را بهشون بگین و ازشون تعریف کنین تا اونا هم مثل من نرمال و موفق رشد کنن.
با وجود همه این امتیازهایی که داشتم ولی ناراحتیم این بود که چرا تو پول درآوردن و پیدا کردن شغل نون و آب دارهمیشه کلاهم پس معرکه س؟
این چیزی بود که روحیه ام را داشت خراب می کرد و از خودم همش می پرسیدم : پسر! اون همه هوش پس به چه درد می خوره؟
نزدیک 20 ساله راننده تاکسی ام و اگر "کرونا" نباشه، روزی 12 ساعت سرکارم. "شف" م هم ازم کاملا راضیه.
ولی چه فایده؟
وقتی "بیل گیتس" رو میدیدم که اون هم مثل من باهوشه، تازه به خوش تیپی من هم نیست با اون ریختش، اما درآمدش از من بیشتره ، ازبی عدالتی کار دنیا خیلی شاکی می شدم.
این وضع ادامه داشت تا این که فکر کنم تو فیلم "گرگ وال استریت" به حقیقتی پی بردم که مشکلم خدا رو شکر به کلی حل شد.
تو فیلم میگه: برای پول درآوردن تو کاپیتالیسم، آدم باید "اسمارت" (یعنی پدر سوخته و کلک) باشه نه باهوش. باهوش ها کارمند آدمای اسمارتن.
بعد از اون بود که خیالم راحت شد و انگار آب سرد ریختند رو حس حسادتم به بیل گیتس .
تازه الان دلم هم براش می سوزه و دعا می کنم که خدا اون و "شف" منو که چند تا تاکسی داره و همه اسمارت های دنیا رو از این گرفتاری های اخلاقی شون نجات بده.
فکرشو بکنین که اگر این هوشه نبود من با این حس ناجور چطوری می خواستم زندگی کنم.
باهوش باشید و شاد!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر